Een ochtendroutine met kinderen? Vergeet het maar (wel koffie, kruimels en chaos)

Geen hysterische ochtendspits hier. Maar wel één met kruimels open kastdeuren en zoektochten naar gymtassen. (en ik ruim het toch weer op)

Ik weet het – de ochtendspits wordt vaak omschreven als een soort oorlogssituatie met rennende kinderen, toeters en bellen. Maar eerlijk? Bij ons thuis is de ochtendspits geen race tegen de kok. Geen geschreeuw, geen drama. Maar ook zeker geen picture-perfect ochtend. Het is eerder… rommelige rust. Iedereen doet z’n ding, het loopt, maar niet strak. En daartussen loop ik. Met een hoofd vol lijstjes en een hand vol brood.

En dan kom je in de keuken.

De boter ligt open er ligt een halve boterham op een hoekje van de tafel. Er hangt een jas over de stoel en een schoen in het looppad. Een kind vraagt waar zijn andere sok is, terwijl ik hem net zelf op z’n hoofd heb gelegd. (ja echt). En dat kastdeurtje… dat blijft dus gewoon open staan.

Mijn kinderen gaan zelfstandig naar school. Ideaal, zou je denken. Tot ik een halfuur later een appje krijg van de meester met de vraag of de de gymtas nog thuis ligt. Spoiler: ja. In de gang. Open. Met het shirt half eruit.
Of die keer dat huiswerk keurig is gemaakt (trots!), maar niet in de tas is gedaan. Alsof het vanzelf mee zou reizen naar school. En ja hoor, vijf minuten voor vertrek nog snel een zoektocht in de papieren chaos op het bureau.

En dan de sporttas. Die wordt na school met veel drama uit de kast getrokken. Gevolg: sportbroek links, sokken rechts, shirtjes over de vloer alsof ze er zelf uit zijn gesprongen. De kastdeur blijft open. De vloer blijft vol. En ik? Ik blijf ernaar kijken. Eerst geïrriteerd. Dan zuchtend. Dan opruimend. Want ja… ik kan het gewoon niet laten.

Waarom ik tóch blijf opruimen (ook al neem ik het me voor van niet)

Ik probeer het hoor. Echt. “Ruim het straks even op, oké?” Ze knikken, zeggen “jaaa mam”, en zijn het drie seconden later alweer vergeten. En ik? Ik probeer het te negeren. Lukt niet. Want elke keer als ik erlangs loop, roept het. “Ruim mij op!” En dus zwicht ik. Want het is óf opruimen, óf inwendig ontploffen.

En dat is dus onze chaos. Geen gillende ochtenden, maar rondslingerende kledingstukken, vergeten spullen en ik – moeder van vier – die zich afvraagt of ik ooit leer om het gewoon te láten liggen.

P.S. Aan elke moeder die “laat het maar liggen” probeert vol te houden: ik voel je. Maar soms is het gewoon makkelijker om het zélf te doen. Mét een diepe zucht en daarna een kop koffie.

Extra tip voor ochtenden met chaos (en post-its onder je koffiekop)

Sinds kort gebruik ik de digitale planner van Mama & More. Niet omdat ik nu elke ochtend fluitend op tijd ben (was het maar zo), maar wél omdat het me houvast geeft in de chaos. Alles staat op één plek: afspraken, gymtassen en zelfs mijn koffie-inname (soort van dan). Het voelt als overzicht - en eerlijk? Dat is soms precies wat je nodig hebt. Bekijk hier de planner - gewoon even spieken mag (misschien is dit precies wat jij nodig hebt).

Wil je meer van dit soort eerlijke, herkenbare verhalen?

Meld je dan aan voor de nieuwsbrief - vol blogs, tips en af en toe iets wat je leven écht makkelijker maakt. Geen spam. wel sokken, koffie en chaos - op papier dan.