Puber met kleding -chaos

Ik wilde een strak huishouden, maar kreeg een puber met kleding-allergie

Ooit droomde ik van een huis uit een woonblad. Met opgerolde dekentjes, geurige kaarsen en van die manden waar het speelgoed precies in past. Wat ik kreeg? Een puberdochter met een kleding-allergie. Niet tegen kleding zélf – nee, tegen kleding opruimen.

Haar kamer is een kunstwerk. Niet het soort dat je in een museum hangt, maar wel eentje met lagen. Laag 1: versleten sokken. Laag 2: half gedragen outfits (“nee mam, dit is schoon, ik had het alleen even aan om te kijken hoe het stond”). Laag 3: de vloer. Althans, vermoed ik. Ik heb ‘m al weken niet meer gezien.

Pubers en opruimen, het blijft een soort komische strijd. Zeker als je puber liever een kledinglawine bouwt dan een kastindeling maakt. Je wilt als ouder graag een beetje structuur in huis, maar je puber leeft volgens een ander systeem. Overal kleding, sokken en spullen waarvan je niet weet of het schoon, gedragen of ‘voor later’ bedoeld is. Je zoekt de balans tussen loslaten en niet struikelen over een stapel outfits op de overloop.

De wasmand als basketbalring

Het is niet dat ze niks doet hoor. Soms slingert ze de wasmand open en mikt er een prop in vanaf drie meter afstand. Basketbal-skills: A+. Opruimscore: Tja.

En ik? Ik geef het toe: ik heb het geprobeerd. Gesmeekt. Gedreigd met “dan ruim ik het op en dan weet je niet wat er nog over is!”. Geprobeerd met lief zijn, met schema’s, met post-its op de spiegel (“Denk aan je kleding… en je moeder”).

Soms fantaseer ik over verborgen camera’s. Dat ik haar kamer binnenloop, struikel over een trui, en daarna in slow motion val tussen een berg make-updoekjes, lege glazen en kledinghopen. “Dit was haar moeder. Ze probeerde het nog,” zou de voice-over zeggen.

Maar weet je? Soms laat ik het los. Want ergens tussen de troep woont een meisje dat aan het puberen is, die haar plekje zoekt, die zich uitdrukt in outfits per uur en nog moet leren dat je sokken niet vanzelf terugkeren in de lade.

Dus ik zucht, ik ruim, ik lach. En soms, heel soms, is haar kamer opgeruimd. Dan weet ik: ze kan het wel. Ze wil gewoon even niet. En stiekem… snap ik dat ook.

Tot die tijd? Ben ik blij als ze op school zit, ik de stofzuiger aanzet en heel even denk: “Hé, kijk… een vloer!”

P.S. Aan alle moeders van pubers die weigeren hun kleding op te ruimen: je bent niet alleen. En nee, je bent niet gek – alleen een beetje moeder. Maar mocht jij het geheim van een puberkamer opruimen wél kennen: deel het vooral. Mijn wasmand staat paraat.

Meer pubergekkenhuis-verhalen lezen?

Op Mama & More vind je eerlijke blogs over ouderschap, pubers, huishouden, chaos en alles daartussenin. Geen perfecte plaatjes, wel een flinke dosis herkenning - met humor en zonder oordeel.

>> Lees ze hier